Адразу ж хачу папрасіць прабачэння перад тымі, хто, магчыма, убачыць тут нейкія вялікія ісціны. Паверце, у аўтара была адна-адзіная мэта - дапамагчы на ​​сваім прыкладзе тым, хто трапляе ў падобныя сітуацыі, а не яшчэ раз паментарстваваць у прыстойнай кампаніі. 
Пачну з банальнага падзелу свайго жыцця на «да» і «пасля» другой групы інваліднасці.
Да моманту ўласнага 39-годдзя я быў даволі вядомым у журналісцкім асяроддзі чалавекам. Праўда вядомасць гэтая часта грунтавалася не толькі на нядрэнных публікацыях, але і на даволі вясёлых (мякка кажучы) учынках.